Kom met mij meenaar het eind van die gangdie de mijn en jouw werk zal belonen.Ik haal je hier weguit de gang van jouw levenwaar beitels slechts eindeloos honen. Kom met mij meekruip door tot het eindwaar de hamer een laatste keer slaat.Kom opa, meeik toon je jouw herfstin een uitzicht als een gloeiende plaat.
Wederzijdse vlucht
Mijn bootje vaart tegen elke stroom in. Het verschil tussen mijn afkomst en mijn einddoel is slechts één rechte lijn die geplukt door leven en dood meandert door het water. Krotten van bootjes schipperen langs mij heen. Ik zie timmerlieden en metselaars die dolgraag bruggen bouwen, ik zie jongens en meisjes als potentiële Nobelprijswinnaars, ik zie makelaars, juffrouwen, juweliers en … Lees verder
Forens
ik reis in nacht voorbij aan jouw versmelting met bezongen pret die ik aanschouw naast alle pracht ik reis bij dag op bruggen waar zonder een weg voor overleg te gaan valt naar een hard gelag forens zijn smeedt de voorwaarden voor samenzijn in bus of trein met standaarden vrijwel compleet
Laveren
van buiten zijn mijn ogen open binnen gaat mijn eigen schat verloren aan de hoogste bieder. eerzucht doet vermoeden dat verachting aan de rand nog leeft. waarheid kent niet altijd winnaars zoals de oude Grieken speelden met het vuur van vreemde minnaars. laveren tussen dag en nacht drijft de grens van hoop en zijn van hot naar her pardoes omhoog … Lees verder
Lempkes in d’r nieëvel
De nieëvelige lóf sjtreupt sjril ‘t frisje woad gesjproake tussje hüskes in de leëge sjtroat. Versjtarring sjreit ’t helst um mechtig sjtikkeduuster woa gidderinne sjui versjtopt zit in geflüster va knótterere die al jengelend verzjwoare woarum vier allewiel, gezeëte op de bloare, ’t kieke gans verlierd zunt. Brent ee sjtols verlange van ónge oet noa boave hant zie zich versjtange … Lees verder
ontvlamming
het vuur wakkert gevoelens aan liefdes ontbreken allerminst deze ochtend gloort in de spelonken verschijnen schaduwen zonder lichtjes mijn ogen ontwaken in jouw zinnen staan geen woorden met de weg die we nemen verlaten wij angst door keihard te liegen ontknoopt onze liefde onze zinnen verzetten de lucht wordt aangezegd dichter kijkt scherper laat ginds troebelen ik laaf me aan … Lees verder
Herfstig
warmte strijkt niet neer niet meer ontstijgt onze lichamen per adem dekens stapelen hoog over nog droog eerst hemels wit dan grijs en grauw een man veegt door zijn haar en nog eens draait in de wind en focust verwilderd zijn tooi lijkt stevig bestand nog wel dan toch is ook die herfstig gekleurd al even bladeren zigzaggen olijk neer … Lees verder
Eén woord één man
Eén woord in een zin heeft altijd meer te vertellen. Eén woord steekt er immer bovenuit door vorm door klank of betekenis die spreekt. Soms door schrijvers eigenzinnigheid die realiteit ontstijgt. En dan… dan wordt het lachwekkend. Eén man in een groep heeft altijd meer te vertellen. Eén man steekt er immer bovenuit door kennis door humor of ervaring die … Lees verder
Mensen spreken
mensen spreken tot mij met geharde grimas een vervallen lach of een vertrokken frons vertellen zij mij verhalen die ik niet kan horen ik luister naar de tronie die fluisterend gebaart in de richting van de wind en mij toont hoezeer ik al krabbelend blijf staan in de muur van die woorden mensen spreken tot mij in gedroomde verhalen die … Lees verder
Een reis van de ritmische verwondering – deel 1
Eind juli en begin augustus verbleef ik in Italië. Niet geheel toevallig was het ook nog eens tijdens mijn vakantie maar dat terzijde. Eenmaal tot rust gekomen, deed ik er inspiratie op en schreef ik enkele teksten over hetgeen ik zag en over hetgeen ik dacht. Deze teksten zullen komende weken in deze reeks gepubliceerd worden. Vandaag deel 1 over … Lees verder