Onder bedreiging van het vuurwapen dat korpschef Nijboer op Erik richt, knevelt de Jong zijn lief. Woede, ongeloof en verdriet wisselen elkaar af. De korpschef en zijn trawanten zijn niet alleen louche en crimineel; ze hebben de dood van Inspecteur André Kel op hun geweten. Als de spanning in de hotelkamer verder oploopt, schrikt Erik op van de geluiden op de gang.

Nijboer beveelt Frans om poolshoogte te gaan nemen.
‘En zij dan?’
‘Doe wat ik je zeg, Tervoort, anders sta je zo weer billen te wassen.’
Frans trekt zijn pistool onder Veroniques kin weg en loopt weifelend naar de kamerdeur. Alle blikken zijn op hem gericht. Erik ziet zijn kans schoon om de knoop van het touw om Vieks benen los te maken. Vlug brengt hij zijn handen weer naar haar schoot waar het andere koord ligt. Veroniques ogen worden groot. Erik voelt de loop van een pistool tegen zijn achterhoofd. ‘Geen spatjes, de Jong.’
Erik speelt met de gedachte om Nijboer te overmeesteren. Een schok gaat door zijn lijf van een harde klap, geschreeuw en schoten. Hij duwt Veronique met stoel en al om en dekt haar lichaam met zijn lange lijf af. ‘Ben je gewond, lieverd?’ ‘Nee.’

Erik schuift van haar af. ‘Blijf laag en zoek dekking onder het bed.’ Veronique kruipt zover het kan onder het bed. Erik kruipt naast haar tussen het bed en het raam in. Hij verzekert zich ervan dat Veronique in orde is en kijkt dan de andere kant op schuin omhoog. In de weerspiegeling van de ruit ziet hij mannen en vrouwen van het arrestatieteam. Erik slaakt een zucht van opluchting. ‘Het is goed lief, het is het AT.’ Hij kijkt over de bedrand en over het bewusteloze lichaam van Renée heen. Nijboer, Widdershoven en Tervoort worden in de boeien geslagen. Erik reikt onder het bed naar de hand van Veronique. ‘De kust is veilig.’ Hij maakt plaats voor haar en helpt haar overeind. Ze lopen naar het midden van de kamer. Erik richt zich tot de vrouw die in de deuropening staat. ‘Anke, hoe wist je …’ Een gedaante stapt achter Anke vandaan.