Oma alzheimer

In Mensen, Poëzie door Widdy72Plaats een reactie

Op 28 december jongstleden stonden Paul Dolhain en ik als Peul Jan met onze Oudejaarsconference in de Limburgzaal van Parkstad Limburg Theaters. Het was een mooie avond, we hebben genoten. Onderstaand gedicht komt uit onze show ‘Teken aan de wand’.

ik aanschouw u, eeuwig kind
en kijk vanuit je ogen met je mee
de donkere wereld in
ik neem uw gerimpelde hand en je knijpt zachtjes
alsof ik iedere zindering die nog steeds vloeit
in mijn eigen systeem moet opslaan
samen dromen we die film
van ons tweeën

ik snap het niet
dat we zielig en pathetisch naar iemand kijken
die gekweld door de vergeten ziekte
lekker dommelt en droomt
over wat ooit was of niet
over wat misschien nog eens zal zijn of niet
terwijl we zelf als zogenaamde gezonde geesten
niets liever zouden willen
in de waan van onze dagen
de vergetelheid de vrije loop te laten

ik dommel met je mee, eeuwig kind

(foto: Rico Hendriks)

Over de schrijver

Widdy72

Schrijft gedichten in het Nederlands en in het dialect. Soms gaat het puur om het delen van een gevoel. Af en toe is het onderwerp ingegeven vanuit de actualiteit. Maar altijd is alles doordrenkt van kreten recht uit het hart.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.