De nieëvelige lóf sjtreupt sjril ‘t frisje woad
gesjproake tussje hüskes in de leëge sjtroat.
Versjtarring sjreit ’t helst um mechtig sjtikkeduuster
woa gidderinne sjui versjtopt zit in geflüster
va knótterere die al jengelend verzjwoare
woarum vier allewiel, gezeëte op de bloare,
’t kieke gans verlierd zunt. Brent ee sjtols verlange
van ónge oet noa boave hant zie zich versjtange
um dweësj deë ummekier te sjtikke in d’r oam
vol leëveslank versjtank en sjoerend op deë boam
verwiezend noa ee sjtuk woa wöad zunt aageveurd
die ginne oeëts begriept noch inne hat gereurd.
Zelfs in d’r deepste duuster blieve lempkes brenne.
Vanoet d’r plüsj bekieëke wilt me ze nit kenne
die lüj, ’t sjterk gezöks, die ummer blieve goa
bis dat vanoet ‘t nüks d’r ummekier geet sjtoa.
De wette hant dan nit genóts, gewonne hat
’t teëgedroads versjtank. ’t Good blietst in de sjat
va vruid en gruëtsj zunt vier op zie die alles zoge
en bleve vuuroet goa mit nieks gesjuënde oge.
Wen gidderinne vroeë is weëd ee fes gevierd
en hant de regelsjrievere ing les gelierd.
Da dink ik zelf, wat sjiek, dat hant die good gezieë
en hoop ich sjtols en zaan: mie leef, dat sjmakt noa mieë.
Over de schrijver
