‘Ik voelde me niet veteraanwaardig’

In Kerkrade, Landgraaf, Mensen, Verhalen door Jos WiddershovenPlaats een reactie

veteraanwaardig

Op 19-jarige leeftijd werd Joyce Senden in 1997 uitgezonden op militaire missie in Bosnië. Ruim twintig jaar later vertelt ze haar verhaal op scholen in de regio en is ze betrokken bij het het Geüniformeerden Ontmoetingscentrum (GOC) Parkstad.

Ze was destijds een van de eerste vrouwelijke militairen in het Nederlandse leger. Terwijl bij veel Nederlandse jongens halverwege de jaren negentig de vlag uitging omdat ze niet meer dienstplichtig waren, meldde Senden zich vrijwillig in Oirschot voor haar keuringen. ‘Op mijn achtste wist ik al: ik wil het leger in. Daar heb ik later ook niet meer over getwijfeld’, zegt de nu veertig jarige inwoonster van Landgraaf. Senden lag gelegerd in de plaats Busovaca, veel minder bekend dan Srebrenica. ‘Wij hebben ook wel wat meegemaakt in Busovaca, maar het staat in schril contrast met het verhaal van de andere Dutchbatters. Jarenlang heb ik mijn verhaal weggestopt. Ik voelde me niet veteraanwaardig.’

Veteraan in de klas

Dat veranderde toen Senden in contact kwam met het programma Veteraan in de klas. ‘Ik vertel nu het verhaal dat ik heb meegemaakt in Bosnië aan kinderen in de leeftijd tussen 7 en 20. Het doel daarvan is om veteranen een gezicht te geven. Bij veteranen denken de meeste mensen nog steeds aan de Tweede Wereldoorlog. Zij blijven altijd een ontzettend belangrijk uithangbord. Maar tegenwoordig zijn er alweer heel wat meer veteranen bij gekomen. Daar hoort mijn groep bij, maar ook de militairen die naar Afghanistan zijn uitgezonden.’ Behalve dat Senden (en haar collega’s) hun eigen verhaal vertellen in de klas, wat vaak al veel teweegbrengt, leggen ze de leerlingen ook een aantal dilemma’s voor. ‘We willen de kinderen vooral meegeven dat je op elk moment in je leven een keuze kunt maken. Je weet niet altijd vooraf of je de juiste keuze maakt, maar we proberen ze mee te geven dat ze op elk moment de best mogelijke optie beredeneren. Zo kunnen ze zichzelf achteraf altijd in de spiegel aankijken’, aldus Senden. Bij dit zogenaamde dilemmaprogramma wordt er een kapitein aangewezen en hij moet in samenspraak met de groep een keuze maken. Afhankelijk van de keuze die de kapitein maakt, gaat het spel vervolgens verder. ‘Kinderen zien zo wat de consequenties zijn van hun keuzes. Wij koppelen die lessen ook aan thema’s als pesten en discriminatie’, zegt Senden.

GOC-Parkstad

Met Veteraan in de klas werkt Senden aan de bekendheid van veteranen. Aan de andere kant zet ze zich ook in voor het lot van veteranen en andere geüniformeerde mensen en hun familie. ‘Ik heb veel werk moeten verzetten om hulp te krijgen van Defensie, net als veel collega’s van mij. Ik zou graag willen dat dit voor andere veteranen, nu en in de toekomst, beter wordt geregeld. Vandaar dat het Geüniformeerd Ontmoetingscentrum (GOC) Parkstad is opgericht. Sinds kort ben ik penningmeester van de bijbehorende stichting. Bij het GOC kunnen alle mensen met een geüniformeerd beroep binnen lopen. Dat kan zijn op het moment dat ze tegen problemen aanlopen in de burgermaatschappij, maar ook om gewoon even bij te kletsen met kameraden. Bij het GOC zijn ook hun familieleden welkom. Soms kun je thuis moeilijk praten over zaken die de ander niet echt heeft gezien of meegemaakt. Dat maakt het soms best lastig. Wij bieden een luisterend oor voor die mensen en kunnen ze weer de juiste kant op wijzen.’

Over de schrijver

Jos Widdershoven

is geboren en getogen in het Parkstadse Landgraaf. Na de middelbare school vertrok hij uit Parkstad richting Nijmegen 'uitsluitend om te studeren'. Vijftien jaar later keerde hij terug naar zijn roots. Inclusief vrouw en twee dochters. Jos is tekstschrijver en redacteur bij JW Communicatie.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.