Hi Frank,
Het verwijt dat ik wellicht een wat vertroebeld beeld begin te krijgen van Groot-Heerlen, is denk ik wel terecht. Komende maand woon ik vier jaar in Amsterdam en in die vier jaar ben ik mijn blik steeds meer op de avonturen binnen de grachten gaan richten, in plaats van daarbuiten. Mijn ergernissen bestaan steeds meer uit lompe Airbnb’ers die voor mijn voeten lopen, fietsende Aziaten die voor mijn wielen rijden en taxichauffeurs die mij arbeidsongeschikt willen maken. Dat alles wat zich buiten de A10 afspeelt dan steeds minder belangrijk lijkt, is een gegeven dat vrijwel iedereen overkomt die in deze stad woont.

Vandaar is het goed dat mijn werk mij nu elke dag naar Rotterdam voert. Noodgedwongen, maar ik merk nu al dat het goed is dat ik bij een krant ben gaan werken die meer oog heeft voor de regio. Voor Twente, voor Brabant, voor Zeeland… eigenlijk voor iedere regio, behalve het zuiden. Juist die ene regio die mij het meeste boeit. Nu weet jij waarom dat is, maar dat komt natuurlijk omdat De Limburger geen eigendom is van De Persgroep en dus niet onder de gebieden valt waar ik dagelijks mee te maken krijg.

Maar soms komt er nog weleens wat door, hoor. Zoals een burgemeester, die van troetel-eerste-burger in een paar dagen veranderd is in een persona non grata. Toen er een Voerendalenaar (Voerendaler? Voerendeel?) voor zijn neus stond met een getrokken pistool, kreeg Wil Houben terecht veel bijval, maar nu hij een nogal lompe tweet de wereld in geholpen heeft, wordt hij van alle kanten afgemaakt. Terwijl er in die tweet natuurlijk een grote kern van waarheid schuilt.

Het is zeker niet handig om te zeggen dat een paar Groningers ervoor gezorgd hebben dat Nederland haar gasrijkdom afgenomen is, maar dat er met twee maten gemeten wordt, is zeker waar. Limburg werd gebruikt en werd belangrijk vanwege de kolen, maar toen de mijnen gesloten werden, werd onze streek aan haar lot overgelaten. Ja, er kwam vervangend werk, maar lang niet genoeg. De streek verloederde en dat zorgde ervoor dat ik in mijn jonge jaren nooit bij het station in de buurt kwam, of in het centrum van Heerlen na sluitingstijd. De enige keren dat er een beetje aandacht was voor de voormalige Mijnstreek, was als er een opname gemaakt moest worden voor tv en het onderwerp was drugsoverlast.

Ik kan mij de frustratie van Wil Houben dus wel voorstellen. Een frustratie die ik bij meer Limburgers hoor. En het is niet eens een Calimero-houding, die ons zo vaak verweten wordt. Terwijl het hele land en alle politieke partijen over elkaar heen vallen om het zo goed mogelijk voor de Groningers te regelen, gaat in Heerlen zo’n beetje elke dag de grond op en neer. Een overblijfsel van de mijnen, van het leegroven, zoals Wil het noemt. Terwijl de Groningers allerlei deals sluiten over de verkoop van hun onverkoopbare huizen, leven de Heerlenaren al jaren met grote scheuren in de woonkamer. Ze weten niet beter en aandacht is er nooit voor geweest. De oplossingen die gevonden worden voor Groningers, zijn voor Limburgers bitterzoet. En waar wij zo’n vijfhonderd woorden per week hebben om een verhaal neer te zetten en daar een beetje nuance in te stoppen, moest de burgemeester van Voerendaal het doen met 280 tekens. En dan ook nog eens op een medium waar het eerst schieten en afmaken is voordat er nagedacht wordt over de diepere betekenis.

Hopelijk krijgt Wil Houben nog de kans om zijn frustratie ietwat meer uit te leggen. Zodat hij misschien de kans krijgt om voor oprechte opschudding te zorgen, opschudding over het schudden van de aarde, decennia nadat onze grond leeggeroofd is.

Groet, Kevin

Over de schrijver

Kevin Goes

Broodjournalist voor een landelijke omroep, schrijft in zijn vrije tijd. Heeft een boek gepubliceerd over identiteitsfraude. Woont in Amsterdam, maar met Heerlens bloed en volgt daarom de ontwikkelingen in zijn geboortestad met een kritisch oog.