Een zwarte traan rolt tergend traag. Bevlekt het doek
van roze wolken. Strak verzorgd voor het bezoek
stond Landgraaf klaar. En nu rest enkel nog de stilte.
De storm van enthousiasme luwt en voedt de kilte.
Gesproken woorden vallen hard en diep omlaag
naar daar waar iedereen verdriet en pijn gestaag
tracht om te buigen in verzachtend stil gemis
en onbegrip laat verven met gehard vernis.
De roze pop die waakt drie mooie lange dagen,
verstilt in muzikaal en puur empathisch schragen.
Om zes minuten over vier verloor het feest
het van de waanzin. Pinkpop mist plots nog het meest
gezang vanuit het hart, verbroederend mystiek
en oorverdovend stil. De hartslagenritmiek
zal eeuwig blijven bonken. Nu en alle jaren.
De roze pop zal lang nog in de verte staren.
Over de schrijver
