Studio Voetbal kijk ik eigenlijk niet meer. Saai en sloom. Maar toen was daar het ‘Eindsignaal’ over Pablo Huth. De eerste wereldkampioen penaltyschieten. Dat verhaal had ik nog nooit gehoord. Waarom niet?
‘Ik denk dat het ermee te maken heeft dat we hier in Limburg wonen, denk je niet?’ Pablo Huth was zelf ook nogal verbaasd dat het 42 jaar duurde voordat iemand ernaar vroeg. Het verhaal is natuurlijk prachtig. Het begin van een jongensboek. Als voetballer van Ubach over Worms meedoen aan de Limburgse selectiewedstrijden penaltyschieten. Van daaruit door naar de Nederlandse kampioenschappen in Alkmaar. ‘En dan sta je opeens op een vol Wembley: 50.000 toeschouwers die kijken hoe je het er vanaf brengt’, vertelt Huth. Hij kan het zich nog herinneren als de dag van gisteren, 5 juni 1976. Phil Parkes, keeper van het Engelse Queens Park Rangers en eenmalig international staat elf meter verderop…
Goede penalty
‘Hoe je een goede penalty neemt? Het is vooral een kwestie van oefenen. Alles kun je leren, ook het nemen van een goede strafschop’, zegt Huth. De middenvelder met een fluwelen trap in zijn linkerbeen had een reputatie op het gebied van dode spelmomenten. ‘Vrije trappen waren ook meestal raak. Daar kun je ook op trainen. De bal ligt in die situaties immers stil. Als ik kijk hoe tegenwoordig corners worden genomen; dat doet pijn aan de ogen’, aldus Huth. Met het huidige profvoetbal heeft Huth niet zo veel op. Te veel poen en poeha, te weinig actie. ‘Bij het Nederlands elftal legt een doodeenvoudige keeper uit hoe de spelers moeten lopen over het veld. Schei toch uit.’
Jongensboek
De veertienjarige Pablo Huth neemt zijn aanloop zoals altijd. Hij dreigt naar rechts te schieten, zet neo-international Parkes daarmee op het verkeerde been en de bal gaat laag in de linkerhoek. Wereldkampioen! Zoals het een goed jongensboek betaamt gaat het verhaal verder. Huth mag de Gordon Banks-trofee in ontvangst nemen. Als eerste (en later blijkt als laatste). Ongelooflijk, het land met zo ongeveer de slechtste reputatie op penaltygebied levert de eerste en enige wereldkampioen. Voor Huth hield het daar nog niet op; een ontmoeting met neerlands stervoetballer Johan Cruijff in Barcelona. ‘Dat was echt fantastisch. Ik ben daar een week te gast geweest. Dat kunnen niet veel mensen zeggen. Hij had wel kijk op het spelletje. Ik kon daar blijven, voetballen bij Barcelona en naar de voetbalschool. Maar dat durfden we toen niet. Ik was 14. Dan blijf je niet in Barcelona om te voetballen’, zegt Huth met verdriet in zijn stem. Het was geen ramp, hij kon ook gewoon in Nederland beginnen. Barcelona kon altijd nog…
Oppasopa
Maar daar neemt het jongensboek van Huth een andere wending. Geen EK of WK, geen Barcelona of zelfs Roda JC. Badmeester bij D’r Pool en sporthalbeheerder bij Ter Waerden. ‘Met mijn voeten was ik profvoetballer, maar ik heb verkeerde keuzes gemaakt. Daar heb ik ongelooflijk veel spijt van. Ik zou mijn WK-penaltyschieten meteen inruilen voor een profcarrière. Helaas mocht het niet zo zijn.’ Tot overmaat van ramp overleed Huths vrouw op jonge leeftijd waardoor hij alleen de zorg voor zijn kinderen op zich nam. Dat heeft hij goed gedaan, want inmiddels past hij op zijn kleinkinderen. ‘Twee jongens en een meisje. Fantastisch! We gaan nog wel eens kijken bij Roda. Ik zeg dan niks.’