Mijn ouders hadden vroeger qua muziek geen smaak! Zo, dat is eruit. Nou ja, geen smaak. Slechte smaak is ook een smaak natuurlijk. Ik vroeg hen ooit eens of ze in de “sixties” meer Beatles of meer Stones waren in huize Hartgerink. Het antwoord? Wij waren Lenie en Ludwig. “Wie?” hoor ik U vragen.
Lokale bandjes
In de jaren 60 had je in, wat wij nu “Parkstad” noemen (Heerlen, Hoensbroek, Heerlerheide) in verschillende café’s live optredens van lokale bandjes! Nou ja, bandjes. Naast Lenie en Ludwig had je Betsie en Jo met hun grote hit Het komkommertje. (Zij hebben nog opgetreden op de 90e verjaardag van mijn vader, weet u nog? Ik kreeg onlangs via via te horen dat zij dit jaar beide helaas overleden zijn. Erg jammer. Het waren schatten van mensen) Je had Bruno Majcherek met zijn Lai-la, Heintje Simons die een ode aan zijn moeder bracht….
Valt U iets op aan dit rijtje? Nee? Het zijn allemaal Duitstalige liedjes. Op het komkommertje na dan.
Duits-talig….
Deutsch….
Terwijl de jaren 60 bekend staan om hun geweldig opwindende rock bands (The Doors! The Kinks!) luisterden mijn ouders naar…. Duitstalige muziek. Ik schaam me dood.
WDR4
Bij ons stond altijd De Duitser op, als de radio aan stond. Ik ben bang dat ik “ze” allemaal nog steeds kan meezingen als het moet…. Heino, Freddy Breck, Freddy Quinn. Zodra ik ergens een van die liedjes hoor krijg ik weer dat gevoel van vroeger, zondagochtend aan tafel. Ontbijt met verse broodjes, kopje thee en mijn ouders tijdens het eten meeneuriënd met WDR4. Vreselijke muziek, die een heerlijk gevoel oproept.
One step beyond
Herkent U dat? Dat je een liedje hoort wat je meteen weer terugbrengt in de sfeer die bij dát liedje hoort? Don Henley met The boys of summer, dan ben ik weer op het strand in Italië in 1990. One step beyond van Madness…. Skivakantie 1995. De enige engelstalige single die gedraaid werd bij de après-ski in Serfaus, Oostenrijk. Ik zie de disc-jockey “DJ Charlie” nu weer direct voor me. Een veel te bruine kop, cowboyhoed op zijn hoofd. De bink van het dorp! En zeeerrrrr geïrriteerd als we voor de 12e keer die avond voor hem stonden met wéér dat ene verzoeknummer. En dan, als hij het ein-de-lijk weer draaide als een malloot over die dansvloer gaan!
Verkeerd begrepen
Dat deden we trouwens ook bij het horen van Groove is in the heart van het een-hit wonder Dee-lite. We hoefden maar ergens het intro te horen of Eric, John en ik stormden de dansvloer op. The Golden Earing met Back home, standaard het laatste nummer van de avond in onze “Zibbith” (jongerenvereniging in Oirsbeek) tijd. Of dat je een liedje nu hoort en dan pas snapt dat je de songtekst als kind altijd verkeerd begrepen hebt! Too shy…hush hush van Kajagoogoo ging helemaal niet over hasj. En als ze in “Pass the dutchie” zongen “How can you dance when you got no food?” vond ik dat als kind heel logisch. Hoe kan je immers dansen als je geen voeten hebt…?
Liefde voor muziek
Mijn heavy metal periode! Ik heb onlangs nog wat cd’s via marktplaats aangeschaft die ik vroeger, in de jaren 80, op LP had. Judas Priest, Metallica – And justice for all, Accept!, Black Sabbath. En, en dit verbaasde mij zelf eigenlijk wel, ik kon ze nog steeds meezingen, woord voor woord. En dat terwijl ik die nummers al zo’n 20 jaar niet meer gehoord heb. Ik zie me nog staan in mijn kamer. Luchtgitaar, een “stoere” pose… en maar headbangen. Ik hoop zooooo dat mijn overburen nooit hebben staan kijken. Het zal er zó onnozel hebben uitgezien.
Herinneringen
Muziek kan uiteraard ook andere emoties oproepen. Ik heb wel eens met tranen in mijn auto gezeten toen Wish you were here van Pink Floyd klonk op de radio. Het nummer wat onmiskenbaar verbonden is met de begrafenis van diezelfde Eric waar ik het zojuist over had. Of het nummer What’s up van de Four none blondes met dat vreselijke “Yeeeeeeyeeeeeyeeeee yeeeah”! Dat nummer wordt DIRECT afgezet! Was IEDERE DAG op de radio toen ik een vreselijk vakantiebaantje had, bij een vleesverwerkingsfabriek. Leuk scrabblewoord misschien maar neem van mij aan dat het écht geen leuke werkplek was toen.
Iedereen het zijne
Maar ok, zoals ik vroeger de muziek van mijn ouders vreselijk vond, zo zal de jeugd ook wel naar de muziek van “ons toen” luisteren. En als ik nu sommige nummers hoor uit de jaren 80 en begin jaren 90 (Ice Ice baby of Can’t touch this) dan snap ik dat ook nog. Ook snap ik nu mijn ouders beter die mijn heavy metal periode maar onbegrijpelijk vonden. Als ik nu bij het jeugd en jongerenwerk de kids hoor meezingen met “Het kind van de duivel” denk ik alleen maar: “Ik word oud….” En zo hoort het! Iedere generatie zijn eigen muziek.
Over de schrijver
