Na de vriendelijk begroeting volgt al snel de uitnodiging om in de kappersstoel plaats te nemen. ‘Het mag weer een beetje korter?’, vraagt hij. Het antwoord kent hij al. Het mag weer wat korter. Het gesprek dat volgt gaat verder waar het vier weken geleden eindigde. ‘Dat slijt erin. Ik heb een goed geheugen. Maar je moet ook oprecht geïnteresseerd zijn in mensen.’

Vandaag mag ik echter door een andere deur naar binnen. Ik mag Rob Hunnekens, een van Hoensbroeks langst knippende kappers, aan de tand voelen. Hij zit al meer dan vijftig jaar in het vak.

In de kapperszaak geboren

‘Op 19 december 1945 ben ik geboren, in de kapperszaak. Op de Hoofdstraat. Huisnummer 21. Mijn vader nam die zaak al in 1936 over.’ De besnorde barbier zal de straat waarin hij voor het eerst het daglicht ziet, de rest van zijn leven niet meer verlaten. Wel verhuist hij nog tweemaal. Binnen dezelfde straat. In 1957 van nummer 21 naar nummer 80 (de oude slagerij van Van Melick, een andere ondernemer uit Hoensbroek die nog steeds actief is). Daarna verhuist hij nog een keer, naar nummer 35, de plek waar Hunnekens nog steeds werkt en woont.

Vroeg zelfstandig

‘Ik werk al sinds 1966 bij mijn vader in de kapperszaak. Ik zit dan in de tweede klas van de Mulo. Pa vroeg me: “Wat wil je?” Ik besloot bij hem te blijven werken. Toen hij ziek werd, ben ik als zelfstandige begonnen. Ik was 15, jonger dan wettelijk toegestaan. Daar moest ik nog ontheffing voor aanvragen. En toen was ik alleen.’

Pieken en Dalen

‘Het jaar 1967 is een belangrijk jaar in mijn leven, met pieken en dalen. Op 16 februari overlijdt mijn vader, een absoluut dieptepunt. Op 2 juli van datzelfde jaar ontmoet ik mijn vrouw, waar ik in januari alweer 46 jaar mee getrouwd ben. Zo werd het een jaar met vele gezichten. Het absolute hoogtepunt uit ons leven volgt een aantal jaar later. In 1973 wordt onze zoon Bram geboren en ruim een jaar later volgt zijn zusje Jojanneke.’

Vrije tijd

‘We zijn beide grote kunstliefhebbers en bezoeken daardoor veel musea. Daarnaast reizen we veel, zowel kort als lang. Vaak trekken we dan naar de Belgische kust. Het pietluttige daaraan trekt ons enorm. Uiteraard bezoeken we ook graag onze twee kleinkinderen, Isabelle van 6 en Alexander van 4. Zij wonen – samen met onze dochter Jojanneke en haar man – in Engeland. Daarnaast hou ik ontzettend veel van koken. Jarenlang zat ik bij een kookclub en thuis koken we graag samen.’ De kookliefde blijkt uit de 2 meter hoge stapel kookboeken naast de tafel.

Parkstad

‘Ik heb nooit overwogen om uit Hoensbroek weg te gaan, omdat de zaak hier ligt. Ik heb in het bestuur van winkeliersvereniging Hartje Hoensbroek gezeten en ben tien jaar lid geweest van het CCH. Carnaval heb ik altijd als heel prettig ervaren. Ook Hoensbroek ervaar ik zo. Het centrum is mooi opgeknapt en er zijn wat wijken aangepakt. Dat is een groot verschil met 10 jaar geleden. Toen sliepen hier nog zwervers. Bestuurstechnisch kan Parkstad natuurlijk beter groter zijn. Ik denk niet dat de afzonderlijke gemeenten daardoor hun eigen identiteit verliezen.’

Veel knippende handen

Waarom zitten er eigenlijk zoveel kappers in Hoensbroek? vraag ik. ‘Je hoeft tegenwoordig geen diploma meer te hebben om als kapper aan de slag te gaan. Vroeger moest je werken en ging je een avond in de week naar school. Daarna was je eerst nog eens drie jaar bediende. Vervolgens had je er nog twee jaar nodig om meester te worden. Bovendien had je een middenstandsdiploma nodig. Nu is dat allemaal niet meer. Verder zie je hier veel Turkse en Marokkaanse kappers. En al hoef je geen diploma’s meer te hebben tegenwoordig, jongens kunnen wel echt knippen.’

Rustig en relaxt

‘De omgang met mensen is het allermooiste in mijn vak. Gevoelsmatig heb ik op dit moment mijn beste leeftijd. Ik heb geen zorgen. Mijn kinderen zijn allebei goed terecht gekomen. Ik ben rustig en relaxt. Mijn vak is ook nog eens het mooiste wat er is. Zo lang ik me goed voel, ga ik door. Daarbij, vrije tijd is duur. Op deze manier kan ik de leuke dingen blijven doen. Ik heb het idee dat dit het beste is voor mij. Ik bekijk het van dag tot dag.’

Over de schrijver

Robert Nijboer