Deze meubelmaker is uit het juiste hout gesneden. Maar nu is hij ziek. Niet dat je dat echt kunt zien, maar het belemmert zijn leven enorm. Het leven is voor hem niet meer zo vrolijk. Toch maakt hij er het beste van. Een interview met een bijzondere man over onzichtbaar ziek zijn, de Heerlense punk/wave scene en over Griekenland.

Schijt aan alles

‘Ik ben geboren in 1965 op de Horicherhofstraat. Een echte soeplummel van de Heerlerbaan. Ik zat op een niet-katholieke school in een katholieke wijk. Daardoor mocht ik niet zomaar bij iedereen over de vloer komen. Ook spreek ik geen dialect. Daar ga je al. In mijn tienerjaren kwam ik veel in de Klinker en op zaterdag – vaste prik – in Femina. Daar heb ik ook mijn vrouw Mirjam leren kennen. De punk/wave scene was vrij groot in de jaren 80. We hadden schijt aan alles. We hebben nog meegeholpen om Café Bluff te openen. Verder kwamen we veel bij de Inpoet. Later, toen ik mijn Kadett Station kreeg, zochten we het ook wel eens wat verder van huis. We kwamen geregeld bij Le Baraque in Hulsberg. In het begin met twee man in de wagen, maar niet veel later koetste ik met negen man op en neer.’

‘Zelf speelde ik nog in een punkband. Als basgitarist in de Heerlense punkband Tom Noddy. De langst bestaande punkband in de regio. De punkscene leeft hier nog steeds. Iedere maand is er de Remember Femina avond bij café Pelt en 1x per jaar is er een reünie van de Inpoet.’

Onzichtbaar ziek

‘In 2010 werd ik ziek. Chronische darmziekte. Later is daar een aangezichtsverlamming bij gekomen door de verminderde weerstand die ik had. Op dit moment is het gelukkig redelijk stabiel. Een keer per acht weken krijg ik zware medicatie toegediend. Ik wil absoluut niet de vrolijke clown uithangen. Mijn ziekte maakt alles vermoeiend. Alsof je drie dagen buikgriep hebt gehad, zo voel ik me op een goede dag. Ik heb al mijn energie nodig voor de dagelijkse dingen. Spontaan iets doen zit er helaas niet meer in. Als ik iets wil doen neem ik vooraf een dag rust. De dag zelf ga ik voluit. De dag daarna krijg ik daar dan weer de rekening voor gepresenteerd.’

‘Heel veel mensen weten niet hoeveel energie het me kost om ook maar iets te doen. Vier of vijf dagen carnaval vieren zit er echt niet meer in. Als fanatiek motorrijder reed ik vroeger 5000 kilometer per jaar. Nu ben ik blij als ik de 500 haal.’

Verhuizen

‘Sinds vorig jaar woon ik samen met mijn vrouw in een appartement in het centrum van Heerlen. Het huis in Landgraaf waar we woonden, dat ging gewoon niet meer. Ik deed eerst alles zelf, maar nu was er al vijf jaar niets meer gedaan. Van oorsprong ben ik opgeleid tot meubelmaker en interieurbouwer. Nu ben ik volledig afgekeurd. Ik ging van 50-60 uur werken per week naar niet werken. Vroeger trok ik bomen uit de grond, nu schop ik nog geen deuk in een pakje boter.’

Vroeger trok ik bomen uit de grond, nu schop ik nog geen deuk in een pakje boter.Robby Joosten

Onbegrip

‘Ik heb er echt aan moeten wennen dat ik ziek was, vooral met het idee dat je dan niet in bed hoeft te liggen de hele dag. Ik ben opgegroeid met het idee “als je ziek bent, lig je in bed” en “kiek oet, ouch de controleur kiekt toe”. Het is best vervelend als je op een terras zit en vragen krijgt als: “Wat doe jij hier, jij bent toch ziek?” Die mensen zien niet hoeveel ik ervoor heb moeten doen om überhaupt op dat terras te kunnen zitten. Het lastige is, dat ik vroeger ook zo was. Van dik hout zaagt men planken. Het liefst zou ik ze hard zeggen waar het op staat, maar ik moet kiezen waar ik m’n energie voor gebruik, dus meestal laat ik ze maar. Ik heb nu eindelijk de rust weer een beetje gevonden.’

Verliefd op Griekenland

Robby’s ogen beginnen te fonkelen als hij praat over Griekenland. ‘Griekenland! Daar vierden we onze eerste vakantie samen, Mirjam en ik, op Santorini. Eerst 48 uur gereisd per boot, maar dan ’s ochtends vroeg Santorini zien liggen! En de mensen zijn daar zo lief. We hebben tussendoor ook wel andere landen geprobeerd, maar vroegen ons vaak af: “Wat doen we hier?” Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om alleen nog maar naar Griekenland te gaan. De laatste jaren keren we steeds terug naar een klein dorpje op Kreta.’

Echte vrienden

‘Mijn 50e verjaardag vierde ik ook in Griekenland. Heb toen tegen mijn familie en vrienden gezegd: “Ik zit daar, wie komt die komt.” Stonden er opeens 20 mensen voor mijn neus; dat had ik nooit verwacht. Voor zo’n boerenlul als ik! Ze zijn met zijn allen een week gebleven en we hebben mijn verjaardag goed gevierd. Gelukkig sliep ik ergens anders dan de andere gasten. Op die manier kon ik me af en toe even terugtrekken om op krachten te komen. Tot op de dag van vandaag word ik blij als ik er hieraan terugdenk’.

Heerlen stad

‘Heerlen bloeit en groeit gelukkig weer. Ik ben superblij dat we hier wonen en het allemaal voor elkaar hebben. Ze zeggen toch altijd “in Heerlen is niets te doen”. Wat een onzin! Er is juist ontzettend veel te doen. De kroeg van Kathinka en Frits Pelt is onze stamkroeg. Daar komen we al vele jaren en met veel plezier. Ik hoop dat ik hier nog lang mag zitten. Mirjam is daarbij mijn rots in de branding. Je hebt een ziekte niet alleen!’

Na het interview stap ik de deur uit en draai me nog een keer om. Een welgemeende glimlach komt me tegemoet. ‘Laat het je goed gaan. Hiep hoi!’, zegt Robby. Een bijzondere man, ik zeg het nog maar een keer.

Over de schrijver

Robert Nijboer